Na zboczach starych okopów, na pochyłościach i wzgórzach cienistych lasów, warto rozglądnąć się bardziej. Takie miejsca są bowiem potencjalnym siedliskiem występowania bardzo sympatycznej Pani – Paprotki zwyczajnej (Polypodium vulgare).

Częściej spotykana jest w górach, jednak w naszych okolicach też możemy ją ujrzeć.

Jest epifitem starych drzew - to znaczy, że może wyrosnąć na ich pniu.

Jej liście dorastają do około 30 cm długości i 5 cm szerokości. Wyrastają na długich ogonkach, co wyróżnia je pośród innych paproci. Są zimozielone. Dolne części ogonków liściowych pokryte są suchymi łuskami chroniącymi przed utratą wody. Rozmnaża się przez wysiew brązowych zarodników, bądź podział.

Ze względu na swoje właściwości lecznicze, kłącze paprotki było masowo pozyskiwane na potrzeby przemysłu farmaceutycznego. Powodowało to zagrożenie dla populacji gatunku (tak jak wykopywanie do przydomowych ogródków), jednakże badania jej liczebności wykazały wzrost liczby osobników i od 2014 roku nie jest objęta ochroną.

Wykazuje działanie wykrztuśne, przeczyszczające, przeciwpasożytnicze, uspokajające, a także tonizujące, przeciwzapalne, moczopędne i antybiotyczne. Wywar z paprotki działa przeciwbólowo.