Asset Publisher
Obszary chronionego krajobrazu
Obszary chronionego krajobrazu to tereny chronione ze względu na wyróżniający się krajobraz o zróżnicowanych ekosystemach, wartościowe ze względu na możliwość zaspokajania potrzeb związanych z turystyką i wypoczynkiem lub pełnioną funkcją korytarzy ekologicznych.
Nadleśnictwo Mielec położone jest w północnej części Mielecko-Kolbuszowsko-Głogowskiego obszaru chronionego krajobrazu. Został on powołany na mocy Rozporządzenia Wojewody Rzeszowskiego nr 35 z dnia 14 lipca 1992 r. Ogólna jego powierzchnia wynosi 50 512 ha. W terytorialnym zasięgu Nadleśnictwa Mielec znajduje się ok. 13 174 ha, z czego na obszarze Lasów Państwowych 8 238,36 ha (92,3% ogólnej powierzchni Nadleśnictwa).
Obszar ten obejmuje szczególnie wartościowe tereny zachodniej części Płaskowyżu Kolbuszowskiego, który stanowi centralną wysoczyznę Kotliny Sandomierskiej, opadającą łagodnie ku północy. W granicach dawnego województwa rzeszowskiego obszar jawi się jako jeden z najcenniejszych objętych tą formą ochrony. Na jego szczególne wartości przyrodnicze składają się: rzadka i chroniona fauna, nasienne starodrzewia sosny, dębu, buka, olszy i jodły oraz stanowiska licznych chronionych gatunków, dobrze zachowane różnorodne zbiorowiska roślinne.
Dominujące znaczenie w zasięgu Obszaru posiadają lasy zajmujące 28 458 ha, co stanowi ponad 56 % jego powierzchni; przeważająca ich część to własność Skarbu Państwa. W drzewostanach panuje sosna zwyczajna, niewielkie jest znaczenie gatunków liściastych, z których wymienić należy olszę czarną, dęba szypułkowego i bezszypułkowego, buka i brzozę. Pod względem wieku przeważają drzewostany młodszych i średnich klas wieku - drzewostany do 80 lat zajmują blisko 90 % powierzchni ogólnej drzewostanów. Lasy stanowią podstawowy walor turystyczny i rekreacyjny omawianego obszaru.
Walory turystyczne podkreślają ponadto zabytki kultury materialnej; należą do nich: zespół pałacowy w Rzemieniu, dwory i zespoły dworskie, zespoły parkowe (Cierpisz, Bukowiec, Huta Przedborska, Niwiska, Trzęsówka, Wola Osiecka). Oprócz wymienionych znajdują się tu również zabytki budownictwa sakralnego, zagrody wiejskie, wiatraki, itp. (Jarosz, Kurzyński, Fijał 1986a).
Asset Publisher
Wspomnienie o prof. Zofii Włodek
Wspomnienie o prof. Zofii Włodek
Prof. Zofia Włodek. Fotografia z serwisu Towarzystwa Naukowego "Societas Vistulana."
Leśniczówka w Budzie Tuszowskiej, lato 1935 r. - fot. Jan Zdzisław Włodek z archiwum AWD.
W nadzwyczaj mroźnym jak na początek marca dniu (2.03.2018 r.) pożegnaliśmy prof. Zofię Włodek – nestorkę rodu Włodków z Dąbrowicy.
Mielec, 04.03.2018 r.
Ceremonia pogrzebowa w kaplicy pw. Zmartwychwstania Pańskiego na cmentarzu Rakowickim w Krakowie zgromadziła liczne grono kapłanów, rodzinę, przyjaciół, świat nauki, wychowanków i znajomych, ludzi z miejsc związanych z rodziną Włodków i Goetzów. Panią profesor wspominali przedstawiciele rodziny, Uniwersytetu Jagiellońskiego i PAN, Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego i Fundacji im. Jana i Zofii Włodków.
Zofia Włodek była historykiem filozofii i teologii, dobroczyńcą, społecznikiem, a dla nas, leśników ziemi mieleckiej, przede wszystkim potomkinią przedwojennych właścicieli dóbr, m.in. tzw. klucza tuszowskiego – lasów zarządzanych obecnie przez nadleśnictwo Mielec. Blisko 1/3 powierzchni lasów (ponad 2700 ha), które po II wojnie światowej weszło z dniem 1 października 1946 r. w skład nadleśnictwa Wojsław, będącego bezpośrednim poprzednikiem nadleśnictwa Mielec, była wcześniej własnością rodziny Włodków z Dąbrowicy.
Nasza krótka znajomość z prof. Zofią Włodek była wynikiem jej pozytywnej odpowiedzi na prośbę o udostępnienie Archiwum Włodków z Dąbrowicy dla lepszego poznania i utrwalenia historii lasów tuszowskich.
Dzięki uprzejmości Zofii Włodek kwerenda przeprowadzona w AWD zaowocowała uzyskaniem wielu dokumentów, materiałów czy zdjęć wnoszących dużo nowych informacji na temat historii lasów, parafii, lokalnych społeczności czy ludzi żyjących w okresie minionym na terenie szeroko rozumianej Puszczy Sandomierskiej.
Wizyty w kamienicy na ulicy Zygmunta Wróblewskiego poszerzały wiedzę, a Pani Profesor za każdym razem była ciekawa, co nowego słychać w naszych lasach, jak się tam teraz żyje. Wspominała ucieczkę rodziny Włodków przed Niemcami w 1939 r. do dworku myśliwskiego w Babulach i leśniczówki w Budzie Tuszowskiej.
Atmosfera przedwojennej kamienicy, aranżacja wnętrza pamiętająca czasy jego twórcy - krakowskiego architekta Bogdana Tretera, wysokie pomieszczenia pełne książek i wspaniałych zbiorów onieśmielały nas, ale serdeczne przyjęcie i ilość jednostek archiwalnych szybko skłaniały do wytężonej pracy.
Będziemy wspominać Panią Profesor, ilekroć nasze kroki zaprowadzą do lasów tuszowskich, a zwłaszcza do kapliczki św. Huberta w Czajkowej i Sanktuarium Madonny z Puszczy w Ostrowach Tuszowskich, którego kolatorami przez wiele lat była rodzina Włodków.
Opracował:
Hubert Sobiczewski
