Nadleśnictwo Mielec położone jest w północnej części Mielecko-Kolbuszowsko-Głogowskiego obszaru chronionego krajobrazu. Został on powołany na mocy Rozporządzenia Wojewody Rzeszowskiego nr 35 z dnia 14 lipca 1992 r. Ogólna jego powierzchnia wynosi 50 512 ha. W terytorialnym zasięgu Nadleśnictwa Mielec znajduje się ok. 13 174 ha, z czego na obszarze Lasów Państwowych 8 238,36 ha (92,3% ogólnej powierzchni Nadleśnictwa).

Obszar ten obejmuje szczególnie wartościowe tereny zachodniej części Płaskowyżu Kolbuszowskiego, który stanowi centralną wysoczyznę Kotliny Sandomierskiej, opadającą łagodnie ku północy. W granicach dawnego województwa rzeszowskiego obszar jawi się jako jeden z najcenniejszych objętych tą formą ochrony. Na jego szczególne wartości przyrodnicze składają się: rzadka i chroniona fauna, nasienne starodrzewia sosny, dębu, buka, olszy i jodły oraz stanowiska licznych chronionych gatunków, dobrze zachowane różnorodne zbiorowiska roślinne.

Dominujące znaczenie w zasięgu Obszaru posiadają lasy zajmujące 28 458 ha, co stanowi ponad 56 % jego powierzchni; przeważająca ich część to własność Skarbu Państwa. W drzewostanach panuje sosna zwyczajna, niewielkie jest znaczenie gatunków liściastych, z których wymienić należy olszę czarną, dęba szypułkowego i bezszypułkowego, buka i brzozę. Pod względem wieku przeważają drzewostany młodszych i średnich klas wieku - drzewostany do 80 lat zajmują blisko 90 % powierzchni ogólnej drzewostanów. Lasy stanowią podstawowy walor turystyczny i rekreacyjny omawianego obszaru.

Walory turystyczne podkreślają ponadto zabytki kultury materialnej; należą do nich: zespół pałacowy w Rzemieniu, dwory i zespoły dworskie, zespoły parkowe (Cierpisz, Bukowiec, Huta Przedborska, Niwiska, Trzęsówka,  Wola Osiecka). Oprócz wymienionych znajdują się tu również zabytki budownictwa sakralnego, zagrody wiejskie, wiatraki, itp. (Jarosz, Kurzyński, Fijał 1986a).